Hoş Geldiniz

Alanıma hoş geldiniz. Burada bulunan hikâyelere isim koymak yerine onları yazdığım günün tarihiyle belirtmeyi uygun buldum.

Canınız sıkıldığında her zaman değişen rastgele bir hikayemi okumaya ne dersiniz? Bazen insan sıkışıyor, yeni bir bakış açısına ihtiyaç duyuyor. Bunun için kitapların sayfalarını rastgele açmak, niyet çekmek, zar atmak gibi farklı herhangi bir şey yapmak isteyebiliyor. Siz de hikâyelerimi rastgele karıştıracağınız takvim yapraklarındaymış gibi hayal edip bu sayfayı yenileyebilirsiniz, her yenilemede başka bir hikâye...

Üstelik "Kim bu insan?" sorusunun yanıtı da olabilir bu hikâyeler. Bir insanın yaptıkları o insanın ta kendisidir çünkü.

Eğer bu hikâyelerin her defasında yenilendiği bağlantıyı favorilerinize eklemek isterseniz işte burada:

Menüden son yazılarıma ulaşabilirsiniz.

Aşağıdaki Telegram ya da WhatsApp kanallarıma katılıp yeni yazdığım hikâyelerin sıcak sıcak telefonlarınıza iletilmesini de sağlayabilirsiniz.

İsimsiz Hikayeler Telegram Kanalı İsimsiz Hikayeler WhatsApp Kanalı

Yeni çıkan e-kitabımı ücretsiz olarak indirip okumak isterseniz Kitap Cumhuriyeti'ndeki bağlantısına tıklayarak satın almanız da mümkün.

"İlk E-kitabım">

Bu da Kitap Yurdu'ndan satın alabileceğiniz ilk romanım:

Eylem Yurtsever _ Büyük Tufan Satın Alma Bağlantısı

Rastgele Hikâye:

11.12.2017

Mırıldanıyordu… Daima, hayatının her anında mırıldanıyordu. Ne dediğini anlamıyordu hiç kimse ama onu yakından gözlemlediğim için ben bazen mırıltısının içinden bazı sözcükler seçebiliyordum. Gerçi seçsem ne olurdu ki? Bir cümleyi dahi oluşturmayan sözcüklerle hiçbir şey anlayamıyordum. Dolayısıyla onun yanından geçen herhangi birisinden farksızdım. Yine de ben onu önemsiyordum. Neden bilmiyordum ama bana çok kötü bir şey yaşadıktan sonra bu hâle gelmiş olduğunu düşündürüyordu hareketleri. Mesela, bazen dalıp dalıp gidişi. Gözlerinin yerli yersiz doluşu ama ağlamayışı. Sanki acıdan zihnine unutturmayı başarsa da bedenine kazınmış olan bir şey yaşamıştı. Hücreleri ağlıyordu da bu görevi gözlerine vermişlerdi ve her bir hücreden mikroskobik gözyaşları hücreden hücreye geçiyor, geçerken de küçük çapta bir çığ gibi çoğalıyor ve gözlerine kadar ulaşıyordu.
Merak ediyordum ama magazinsel bir merak olmasından utanıyordum. Merakım ona nasıl faydalı olacaktı? Elbette hiçbir faydası olmayacaktı. O zaman ona nasıl faydalı olacağımı düşünmek yerine neden acısının sebebini merak ediyordum? Evet evet, acısının neden kaynaklandığını bilirsem belki ona faydalı olmamın bir yolunu bulabilirdim ama ben kim oluyordum ki onun bulamadığı bir yolu bulacaktım. Hem belki de bu da merakımın yarattığı bir tür bahaneydi.
Zaten bahane olmayıp gerçekten bu durumundan kurtulması için bir yol bulabilecek olsaydım bile, nasıl öğrenecektim ki bunu?
Kadınla iletişim kurulamıyordu ki. Tabii bazen gözlerinde beni tanıdığına dair bir ışık beliriyordu, fark ediyordum bu durumu. Hepsi o kadardı ama. Küçük bir ışık…
Bir öğle tatilinde, bir telefon gelmişti ve telefonda değer verdiğim, çok değer versem de bir türlü tartışmadan duramadığımız, birbirimizi bir türlü anlayamasak da garip bir şekilde çok sevdiğim bir insanın öldüğünü öğrenmiştim.
O kadar tuhaf bir ilişkimiz vardı ki onunla, bir köprüdeki iki inatçı keçi tabiri yetersiz, hatta çok çocukça kalırdı. Biz birbirimizle anlaşmaktan korkan iki salak keçiydik. Anlaşırsak birbirimizden vazgeçemeyecektik belki de. İliklerimde hissediyordum bu durumu ve onun da aynısını hissettiğini adım gibi biliyordum. Neden korkuyorduk bilmiyordum ama anlaşamıyorduk işte.
Öldüğünü duyunca ağladım… Ağladım… Ağladım…
Ettiğimiz kavgalara, birbirimize küskün geçirdiğimiz aylara, zevklerimizin bir kısmı aynı olsa da onları birbirimizle yaşamayışımıza, ölmeden önceki son sözünün;
“Def ol,’ oluşuna. Benim tıpkı bir papağan gibi onu tekrarlayışıma…
İşte o zaman, yani ben içime gömülmüş, tıpkı onun kendi kendisine konuşurken yaptığı gibi kendi kendime ağlarken ve düşüncelerim allak bullakken önüme çıkıverdi.
Gözyaşlarıma dokunup ‘ağlama,’ dedi.
Lafı birbirimizden aldık, tıpkı kendi kendimize konuşur gibi; ama birbirimize, konuştuk… Konuştuk…