Pencereden baktığında, aşağıda gördü onu. Bir ayağı aksadığından kendisine özgü olan yürüyüşünden tanımıştı. Evine gidiyor olmalıydı, ona hiç uğramadan… Eskiden olsa öyle olmazdı. Bir saatten fazla ayrı kaldıkları olmamıştı. Neden böyle yaptığını bilmiyordu. Hiçbir şey yapmamıştı ki ona, farklı hiçbir şey söylememişti. Ondan aniden vaz geçilmişti işte.
Aniden, muhtemelen telefonuna bakmak için durduğunda, elindeki çömlek saksıyı ona doğru düşürmeyi planlamamıştı. Planlamamış mıydı? Saksı boştu. Penceredeki mermerin üzerinde de kendi telefonu duruyordu ve o, tam saksının isabet edebileceği yerdeydi.