Kendilerini suçlayan insanlardan uzak durmamızı söylerdi annem. Ben ve erkek kardeşime. Yani onu dinleyen tek insanlara. Keşke bir sürü insan dinleseydi onu. Değme politikacıdan ya da ne bileyim, psikologdan falan iyi konuşurdu. Kendi hâline bir insan olmasıydı tek kusuru. Bu kusur değildi ama insanların dinlemesine engel olan bir özellik olduğundan benim için kusurdu. Onu babam bile dinlememişti ki. Eğer dinleseydi şimdi dört kişi oturuyor olurduk koskoca evde. Ama o dinlememişti annemi. Nasıl kendisini alıkoyardı onun harikulade sesini dinlemek için anlamıyorum. Nasıl da bir an olsun durmamıştı onu dinlemek için? Oysa pek konuşmazdı annem. Çok az konuşur, nadiren gülerdi. Babam gitmeden önce bile. Zaten, galiba annem babama hiç aşık olmamıştı. Ona aşık olan babamdı. Onun için dinlememişti onu. Aşktan mahrum bir bakışı daha fazla kaldıramamıştı. Annem, eğer annem olmasaydı, babama aşık olamadığı için kendisini suçlayabilirdi. Ama o annemdi.
Onun yerine onu ben suçluyordum ya, yeterdi.