Sırf ona bir kere gülümsediğim için mi hiç kimse beni sevmiyor? Ona eski zamanlardaki beyazlar içindeki zenci gibi davranılmasının sebebini bile bilmiyorum. Bana hiçbir şey yapmamış birisine hangi sebeple kötü davranayım? Beyinsiz bir insan mıyım ben!
Üstelik güzel bir insan. Bana ilk gülümseyen o oldu. İlk gün bana binayı o gezdirmişti. Hem sezgilerime güvenirim, iyi bir insan o, biliyorum.
Sebepsiz bir şekilde benden de uzaklaşmayı tercih ettiler madem… Ne yapayım, ben de kendi hâlimde işime gider gelirim olur biter. Kimseden adalet dilenecek değilim.
…
Mevzu başkaymış. O, torpille buraya geldiğinden sevilmediğini söyledi bana. Ve haklı olduklarını… Evet, gerçekten de torpille gelmişti ve normal şartlarda oraya atanmak için gereken bilgiye sahip olup olmadığı sınanmamıştı. Kendisine güveniyordu ama bunu kanıtlaması için kimse izin vermiyordu. Onlara göre bunun önemi yoktu. Kaç defa onları kurtarsa da önemli değildi onlar katında.
“Bırakalım,” dedim.
“Bu işi bırakıp yeni bir işe girelim. Yeni bir şeyler yapalım.”
Kurulmuş bir zemberek gibiydim. Dediğimi yapacaktım. O olsa da olmasa da…
O ise, sevilmemeye, yanlış anlaşılmaya çoktan alıştırmıştı kendisini.