Bir zamanlar, okuduğum tek kitabın dünyada en çok okunan kitaplar arasında olduğunu itiraf etmekten utanmadığımı söylesem hakkımda ne düşünürsünüz? O zamanlar öyle bir insandım işte. İşe güce fazlasıyla düşmüş, merak etmeyi unutmuştum. Aslında işimden ve yeme-içme, barınma gibi ihtiyaçlarımdan başka pek az şeyi umursuyordum.
Okuduğum kitaptan birkaç ay sonra, biraz da o kitapla ilgili bir sebeple değişmişti hayatım. Tabii tabii… Size kitabın adını yazmayı unuttum değil mi?
Martı… Hani şu kısacık, biraz şiirsel, biraz kişisel gelişim kokan kitap var ya… Yazarını unuttum şimdi ama kesin biliyorsunuzdur zaten.
İşte bir çöpün kenarında, yaralı bir martı görünce aklıma o kitap, yani Jonatan gelmişti ve biraz da acımıştım martının devamlı çığlık atışına. Evet, devamlı açlık çığlıkları atıyordu hayvancağız. Ya da ben öyle tahmin etmiştim. Muhtemelen insanlar yüzünden yaralanmıştı; çünkü hem sağ ayağı hem de sol kanadı kırılmıştı. Sağlı sollu girişmişlerdi herhalde zavallı hayvancağıza. Ben bu tür şeylerden pek anlamazdım da bana kalırsa epey yaşlanmış olmalıydı. Her neyse… Yanına yaklaşıp elimi uzattım. Önce bana alışmalı diye düşünmüştüm çünkü. Ondan sonra ona daha kolay yardımcı olabilirdim.
Artık çığlık atmayınca, çaprazlama bir şekilde, zarar görmemiş uzuvlarından tutarak evime taşıdım. Aslında veterinere giderdim; ama cüzdanımı evde unutmuştum. Gelmişken önce kursağına birkaç lokma sokacak, sonra da veterinere götürecektim onu.
Veteriner tedavisini yaptıktan sonra birkaç ayda iyileşeceğini söyleyip iyileşene kadar doğaya salmamamı salık vermişti. Madem öyle demişti, ben de öyle yapacaktım. Hem fena mı, evimde bir canlı daha olacaktı benim dışımda. Belki yarenlik bile ederdi bana kendi meşrebince. Bu arada adını Okyanus koymaya karar vermiştim.
Her şey iyiydi. Okyanus ile bir şekilde anlaşıyorduk; ama bir şeyler eksikti. Ben onunla kesin bir iletişim kurmayı hayal ediyordum aslında. Umutsuz bir hayal olsa da böyle istiyordum. Tahmini bir iletişim yetmiyordu bana. Böylece, bir martıyla iletişim kurmanın nasıl bir şey olacağına ilişkin bir araştırma yapmaya karar verdim. Düşünsenize, iş dışında kütüphaneye gidiyor, uzun saatler boyunca orada kalıyordum. Hayvan davranışlarına ilişkin kitaplar okuyordum tabii ama onun dışında ilişkisiz görünen ama alakalı olabileceğini düşündüğüm o kadar çok kitap okudum, internet üzerinden o kadar çok zoologun fikrini aldım ki… Bir liseyi dahi zar zor bitirmiş olan ben, zoologlarla bir bilim insanı jargonuyla konuşabilir seviyeye getirmiştim kendimi.
Veee…
Bir makine yapmıştım martılarla, yani en azından bu martıyla konuşabilmeyi sağlayan. Evet, fazlasıyla büyük bir cihazdı ama sonuç olarak başarmıştım. Size inanılmaz geldiğini tahmin edebiliyorum. Yine de neden olmasın ki? Ben bilim ve tekniğe bir bilim insanından ya da teknikerden çok daha önyargısız bakabildiğim için başarabilmiştim bana sorarsanız.
Ama neyse… Önemli olan bu değildi. Başarmış olmam ve Okyanus ile konuşabiliyor olmamdı mesele.
İlk sözcüğü;
“komik,” olmuştu biliyor musunuz…
Tıpkı tahmin ettiğim gibi, bol bol gülen kuşlardı martılar. Oluşun kendisine güldüklerini anlayabilmiştim Okyanus’un konuştuklarından.
Şu kitabın yazarının sandığından çok daha iyi felsefe yapıyorlardı ayrıca. Bizden çok farklı bir şekilde icra ediyorlardı felsefeyi de. Bizler felsefe yapıyorduk; onlar felsefe icra ediyorlardı.
Varlığın ne olduğunu, kendilerinin kim olduğunu, öte dünyayı falan merak etmiyorlardı. Vapurlardan atılan bir parça simitten tutun, buldukları bir ölü balığa, çöpteki yenecek bir parçaya; ya da öldürebilecekleri bir yaratığa dair her şeyin felsefesini yapıyorlardı. Aslında bu bir tür dedikodu sayılabilirdi. Belki de öyleydi; ne var ki dedikodu sözcüğü olan şeyin sadece bir kısmını karşılayabiliyordu. Onların yaptığı, yedikleri hakkında spekülasyonlar yapmaktı. Balığın ailesi hakkında meselâ. Ya da ekmeği atan çocuğun düşünceleri… Yine de; son derece isabetli olabilen spekülasyonlardı bunlar. O kadar çok daha önce düşünmediğim, ya da önyargılarımın düşünmeme izin vermediği şey öğretmişti ki bana bu yaptıkları spekülasyon tekniği sayesinde… size anlatmak için her defasında farklı bir deneme yazmam gerekir herhalde. Bu teknik dahilinde, her saniye başka şekillerde düşündükleri için önyargılarla yüklenmemişti bu yaratıklar. Bu da bir tür hafiflemeden başka bir şey değildi bana sorarsanız.
Hafifleme demişken… Artık iyileşmişti Okyanus ve gitmek istiyordu. Bense onunla daha fazla söyleşmek… O uçmak istiyordu, ben ise onu priz olmadan çalışamayan bir makineyle, tabiri caizse sınırlamak…
Bir iyilik yapmıştım ve o da benimle söyleşerek, kendi kültürünü cömertçe paylaşarak karşılığını vermişti. Karşılık istediğimden değil ama… Her neyse… Bunun ardını bırakmalı, onu salmalıydım doğaya artık. Gerisi zorla alıkoymaya girerdi ve bunu yapmaya gücüm olsa da buna hakkım yoktu…
Artık nedenini ve anlamını çok iyi bildiğim, iyimser bir kahkahayla veda etmişti bana ve deniz kıyısına doğru uçmuştu Okyanus…