Kulağımın arkasında tuhaf bir yara çıkmıştı. Çıktığı yere rağmen, başkaları tarafından kolayca görünecek kadar büyüktü. Sanki bir fişin takılabilmesi için yapılmıştı bu yara. İki kırmızı deliği vardı ve devamlı, ince ince kanıyordu.
Bir yoksunluk muydu bu kanamanın sebebi acaba? öyle hissediyordum. Sanki olması gereken bir şey yoktu kulağımda. Kabuk bağlamak da bilmiyordu bu yara.
Böyle böyle tam üç ay geçirmiştim. Dördüncü ayın başında, sabah yastığımın yanında teflon bir fişle uyandım uykumdan. Evde tek başına yaşıyordum. Kapı ve pencereler sıkı sıkı kilitliydi.
Bu fişin nereden geldiğini bilmemenin verdiği can sıkıntısı, içinde gıcıklık barındıran bir durumdu çünkü kulağımın arkasındaki yarayla bağlantılı olduğunu biliyordum. Yani fişi kulağımın arkasındaki yarayla birleştirsem birbirlerine uyacaklarını gayet iyi biliyordum ama bunun nasıl bir şeyi başlatacağı meçhuldü ve ben bu bilinmezlikten epey korkuyordum.
Yine de gerekeni yaptım. Hiçbir şey olmadı…
Muhtemelen ne olacağını zaman gösteriyordu ve bu durum sandığımdan da kötüydü. Beklemem gerekecekti ve savunmam çoktan düşmüş olacaktı neyi değiştirecekse…