Bir paket cips masanın üzerinde öylece duruyordu. Henüz açılmamıştı, tadı ve kokusu henüz serbest değildi. Bir sürü insanın uzak durmamı söylemesi önemli değildi. O; bu aralar, belki de uzun bir süredir elde edebildiğim tek şeydi. O tokluktu, mutluluk ve sahip olmanın verdiği doyumdu. Bitene ya da doyana kadar…
Sonra ağzımın tuhaf kokusunu fark etmeye başlardım ve tüm uyarılar tekrar hatırlanırdı. Sonra pişman olmayı hatırlamam gerekirdi. Vücuduma hatırlatmam. Daha pişman olmaya bile başlamadan tekrar acıkırdım. Vücudum tok olsa da önemli değildi. Uyarıların aksine bir şeyler yapmak için aç olduğumu çoktan anlamıştım.
Bir paket cips masanın üzerinde öylece duruyordu.
Onu itinayla açacak, içindekileri umursamazca tüketecektim. Daha önce defalarca yapmıştım bunu.
Bir paket cips masanın üzerinde öylece duruyordu.