Griye çalan yeşil gözlerindeki ışığı görseydiniz bana hak vermeme gibi bir seçeneği dahi düşünemezdiniz. Evet, iddialıyım ama böyle olmak çok kolay çünkü sizi tanımıyorum. “Siz” aslında bensiniz. Çünkü “siz” dediğimde sadece kendimi görebiliyorum. Ama bunun bilincinde olduğumdan o kadar kötü durumda değilim. Kendimi kandırdığım yok yani.
O zaman anlatmaya başlayayım. Size anlatırmışım gibi yaparak ama kendime anlatmaya, hatırlatmaya…
Ona doyamadığımı bir daha anımsamaya…
O muazzam gözleriyle yüzüme baktığında ne isterse yapmak istesem de ona ifadesiz bir yüzle bakardım. En zor olan da buydu zaten. Ona olan sevgimi belli edebilsem bu kadar zorlanmazdım. İçimde böyle tutmazdım. Patlamak zorunda kaldığımda ne olacak?
Neden ona belli etmiyorum?
Çok fazla soru var biliyorum.
Ama cevaplarım yok.
Ya da bir tek mantıklı görünüp tümüyle mantıksız cevap mevcut:
Korkularım…