İlk gittiğim psikolog bana aşık olmuştu. İlk görüşte… Sorunumu bile sormadan; benimle ilgilenemeyeceğini çünkü daha ilk görüşte, benden etkilendiğini söylemiş ve beni başka bir arkadaşına yönlendirmişti. O zaman sorunumu sorsaydı ne düşünürdü, peşimden koşar mıydı; merak ederim hep. Sorunum, sevememekti. Sevgi ya da sevgisizlik birdi benim için. Bir şey eğer zıddıyla dahi var olamıyorsa, korkmalısınız. O yoktur sizde. İşte benim için sevgi öyleydi. İnsanları sevip sevmeyeceğime sezgisel olarak onlarla eşleştirdiğim müziklere göre karar veriyordum. Bu müzikleri de çoğunlukla telefonumda onlara tanımlıyordum. Bilinmeyen numaralarda ise en sevdiğim parça tanımlıydı. Mozart’ın kırkıncı Senfonisi… Benim için bilinmeyenin huzurunu çağrıştırıyordu o parça. Bilinmeyen güzeldi, …