“Bu dünyada bir gurbetçiyiz,” derdi babam.
Peki neden?
Bunu hiç sormadım; çünkü vereceği cevabı biliyordum.
“Öteki dünya,” diyecekti. Hiçbir fikri olmadığı yerin, memleketi olduğunu düşünüyordu.
Yıllardır başka bir ülkedeydik ve doğduğumuz ülkeyi unutmuş gitmiştik. Oralarda ne olup bittiğini dahi merak etmiyorduk artık; ama babam hep oradan bahsediyordu. Yoksulluktan bahsederken bile sanki varsıllığın tepe noktasından bahseder gibiydi hali. Gözleri buğulu, sesi hülyalıydı.
Peki neden geri dönmüyordu? Bunu da biliyordum.
O, bilmemeyi seviyordu.
Dün Üsküdar Meydanda rastgeldiğim hanımefendi, yine karşılaşmak ümidi ile inşAllah. ?
Hikaye yazmak, romana göre daha zordur kanaatimce. Çünkü hikayede kısa mesafede özü verebilmek kalem gücü ister. Bu gücünüz hiç tükenmesin inşAllah.. ??