Tarçınlı kekini pek severdim. Onunla ettiğimiz o yoğun, kültürle yoğrulmuş muhabbetlerin süsüydü. Bir kek bir de çay… Bazen üzüm de koyardı keke, o zamanlar özel günlerin göstergesiydi sanki. Mesela bir aydan fazla görüşmemişsek bilirdim ki, görüştüğümüz ilk gün üzümlü kek yapacak. Gitmeden önce ya da o günlerde canım sıkkınsa bilirdim, o gelişimde önüme gelen şey üzümlü kek olacağını. üzümlü, tarçınlı kek… O kek eşliğindeki sesi beni kendimden geçirmeye yeterdi. Sanki tarçın onun tütsüsüydü. Kış günlerinde binbir emekle karıştırdığı doğal salebe de katardı bol tarçın. Onun doğal atmosferiydi sanki. Diğer insanların oksijene ihtiyacı varken onun tarçına ihtiyacı vardı. Teri bile tarçın …