“İcap eden ne ise yapınız,” buyurmuştu Osman Bey. Davudi sesinde tereddüdün esamesi dahi okunmasa da içinde fırtınalar kopuyordu. Aslında o tereddüdü okuyacak belki de tek kişi şu an ölümle savaşıyordu ve muhtemelen bu savaşı birkaç saat içinde kaybedecekti. Zaten Osman Bey, o savaşa yardımcı olsunlar diye doktorlara böyle söylemişti. Ama kızının öleceği belliydi. Bunu o ve doktorlar dahil herkes biliyordu. Osman Bey doksanlarını sürüyordu. Kızı Muazzez Hanım ise altmışını geçmişti. Yine de kızından daha dinç olmak ayıpmış gibi geliyor, bundan utanıyordu. Doksan üç ya da doksan dört yaşında olmasına rağmen, o zamanlar babasının kimliğini ne zaman çıkarttığı belli değildi, yetmişlerinden genç bir adam gibi görünürken kızının doksanlarında bir kadın gibi görünmesi…
Evet, ölüm mukadderdi. Kimin ne zaman öleceği de öyle değil miydi? Yani mukadderat denilen şey bizim mantığımıza göre işlemezdi. İşte Osman Bey bunu bir türlü kabullenemiyordu.
Muazzez Hanım’ın kendisinden de dolu bir hayatı olmuştu ama bu bile kimse tarafından anlaşılamamıştı.
Osman Bey’in bir şair olduğunu sanıyordu insanlar. Oysa o şiirlerin yazarı Muazzez Hanım’dan başkası değildi. Şu ana kadar bir tek tanıdık bile bunu anlamamıştı. En çok da bu hayrete şayan idi. Onları tanıyanlar bunu hemen anlayabilmeliydi. Çünkü Muazzez Hanım şiiri sadece yazmaz, onu yaşardı. İnsanlarla olan diyaloglarında ettiği sözler bile nazım biçimindeydi. Sanatlı ve kafiyeliydi. Bazen onun kendilerine üstünlük tasladığını, daha kötüsü onlarla alay ettiğini düşünen insanlar çıkabiliyordu. Yine de Muazzez Hanım bunu değiştirecek güçte değildi. Osman Bey’in bir yerlerde işittiğine göre bu bir tür beyin sapması olabilirdi. Yine de Muazzez Hanım bu kusurunu geliştirmiş, eğitmişti. Bu yaşına kadar öyle eserler kaleme almıştı ki… Yani babasının yazdığını söylemesine müsaade etmiş, hatta böyle istemişti.
Osman Bey, bazı sohbetleri de kaydeder ve kızının söylediklerini not eder olmuştu. Kızı ölürken bile, yeni çıkacak kitabı için onları nasıl düzenleyeceğini düşünüyordu.