Beni ona sevgiyle hediye etmişti bir adam. Raftan beni alışını hâlâ anımsayabiliyorum. Ellerindeki özeni… Ah… Bana ondan sonra kimse öyle dokunmadı.
Kendi elleriyle, küçük bir kâğıtla birlikte paketlemişti özenle. Ah o özen…
Sonra da daha da büyük bir özenle, nasıl bundan büyük bir özen olabilirse, beni o kadına sunmuştu. Hemen merakla açmıştı paketi… Kâğıt uçup gitmişti o görmeden. Kala kala ben kalmıştım elinde. Şaşmıştı. Daha da kötüsü hayal kırıklığına uğramıştı.
O bir yelpazeyle ne yapacaktı?
Sonra da; yüzlerce eşyadan oluşan bir yığının içine beni öylece fırlatmıştı. Biraz özen gösterseydi… Belki de adam için önemli olan, uçup giden kâğıttan bahsederdim ona nefesimle.
Tamam, gerçekçi olalım haydi. Kâğıttan bahsedemesem de her yüzüne üfleyişimde adamın özen dolu ellerinden bahsederdim. Gül kokumu ona üflerken adamın sevgisini gönderirdim.