Bir şarkı dinlemiştim bir zamanlar. Bir kuş olmaya ilk defa o zaman özenmiştim.
“Bir kuşun sevgisi olsaydım eğer,” diyordu şarkıda.
“Pencerende dolaşır,
Küçük sırlarına bakar,
Yanına gelip; şakalar yapardım.
Bir kuşun sevgisi olsaydım eğer
Ve sana dokunsaydım.”
Küçük sırlar derken…
Şarkı söylerken bilerek detone olup kendi kendine gülmeyi sevmen gibi mesela. Tuhaf hareketler yaparak elma soyman, tuvalette bulmaca çözmeyi sevmen, maç izler gibi bilgi yarışması izlemen gibi…
Yalnızken burnunu karıştırsan da; avcunun içinde sümüğünü değerli bir hazineyi saklar gibi saklayıp tembellik ve titizliğin bileşkesiyle öylece elini tuvaletin gelene kadar yumruk yapman gibi…
Küçük sırlar işte…
Yanına gelip şakalar yapma meselesi de biraz karışık.
Bir kuşken bile beni tanımandan korkardım herhalde. Biraz da ümitlenirdim.
Hoş, benken; yani kuş değilken bile tanır mısın, ona bile emin değilim ya…
Tanırsın tanımasına da; ne kadar tanırsın? Ne kadar umursarsın?