Adamın yanına yaklaşıyorum. Tabii ki yüzüklünün değil, şu romantik olan herifin.
Tek başına duruyor. Cebinden bir kep kitabı çıkarsa şaşmam. Her iddiasına girerim öyle yapmak istiyor.
“Şu an tam sizin hissettiğiniz gibi hissediyorum biliyor musunuz?”
“Kalabalıklar içinde yalnız olduğunuzu mu? Sanmam. Siz bu ortama gayet uyuyorsunuz bence. Hatta belki böyle yerler için yaratılmış bile olabilirsiniz.”
“Çok ön yargılısınız beyefendi. Evet, öyle göründüğüm doğrudur, hatta bundan gurur duyduğum da bir gerçek. Bu, benim mükemmel bir kamuflaj ustası olduğumu gösterir. Tüm hayatımı iyi gizlenebilmek için harcadım çünkü.”
“Neden?”
“Neden mi? Bunu gerçekten bana soruyor musunuz? Hadi canım? Siz istediğinizce ufka bakma özgürlüğüne sahip olabilirsiniz beyefendi ama ben değilim. Üstünüze başınıza, kıyafetlerinizi taşıyışınıza bakılırsa zenginsiniz de. Benim ailemin durumu da fena olmasa da baştan lanetliyim ben.”
“Neden? Bir sıkıntınız mı var hanımefendi?”
“Siz söylediniz işte.”
“Nasıl yani?”
“Bir hanımefendi olduğumdan olmasın?”
“Yapmayın lütfen.”
“Yapmayayım mı? İki sayfa okurken biri beni görse hemen başlıyor vaktimi daha hoş şeylerle ayırmamı söylemeye. Şöyle havaya kazayla gözlerim dalsa, hemen dürtüyor biri. Bir genç kız asla öyle gözlerini dikmezmiş, öyle söylüyorlar. Kazara akıllıca bir şey söylersem… Allah korusun…”
Konuşuyorum işte. Akıllı, zeki ve duyarlı olduğum için kendime acındıracağım bu adama. Nasıl strateji ama! Gerçekten de öyleyim üstelik.