“Cesur bir ağacı anlamak için Yapraklarına bak,” derdi. Çok konuşurdu. Çok azını anlardım. Anlamadığımı söyleyince de; “Düşün,” derdi. Soru sorduğumda; “Biliyorsun,” der ve sorularımı cevapsız bırakırdı. Hiçbirini bilmiyordum ve söylediklerinin, anlamak için kafama bir tomar para gibi yatırdığım tüm sözlerinin hepsini unutmuştum. Bankaya yatırdığım paralar gibi görünmez olmuştu onlar da. Belki hala erişebileceğim yerdeydiler ama henüz onlara ulaşamıyordum. Kafamdaki duygusuz banka memuru; “Bu miktarı size şimdi vermek için yetkimiz yok,” diyordu. O ölmüştü. Peki ya bankadakiler? Bankamatiklere baka baka yürüyordum. Ve ağaçlara… Acaba hangisi cesurdu?