Yıllar önce, ilk karşılaştığımızda ne kadar şaşkın olduğunu düşünmemin sebebi onu küçümsemiş olmak değildi. Kendi şaşkınlığımın bir benzerini görmüştüm sadece. Bir yere ilk gittiğimde oluşan o her şeyin oturmuşluğundan dolayı olan sakinlikteki halim bana tuhaf gelirdi hep. Kendi oluşturduğum çıkıntıdan rahatsız olurdum. İnsanların da öyle olduğunu düşünürdüm. Oturmuş şeyleri görmenin şaşkınlığı da cabası… Biraz zaman geçtiğinde benim de oraya oturacağımı ve çıkıntının artık olmayacağını bilirdim ama yine de böyle bir yere nasıl oturabileceğimi bir türlü kestiremezdim. “Böyle bir yer” dediğim yer, belli bir zaman sonra, ‘bizim orası’ olacaktı, hep olurdu, bilirdim… Yine de hep diğer oturmuşlarla aramda bir kot farkı …