Çaresiz hissediyordum. Kararsız, yorgun… Umutsuz hissediyordum. Yenilmiş, yalnız… Kendimi yenilemek, buna bir son vermek için ne yapacağımı bilmiyordum. Ne yapabileceğimi bilmemeye bir son vermek istiyordum. Bunun için bir şey yapamayınca ben de hiçbir şey yapmamayı seçmiştim. Hiçbir şey hissetmemeyi… Bunun için de beynimi uyuşturan şeyler kullanıyordum ama bu şeyler ruhumu uyuşturamıyordu ve ben acı çekmeye devam ediyordum. Acı çekmemek için yapmam gerekeni bilseydim! Keşke bilebilseydim! Şu masallardaki ak sakallı adamın gelip; bana: “Eğer kurtulmak istiyorsan Kaf Dağı’na gitmeli ve …” demesi, benden imkansız birtakım şeyler istemesi için neler vermezdim! Masallar kolaydı. Bir yol vardı, çizilmişti yani. Yapman gereken şey çizilmiş …