Hani vardır ya; biraz çılgın, gözlüklü, unutkan, dağınık bilim insanları. Profesör kılıklı tipler…
İşte onlardan birisiyim. Her şeyle ilgilenmeyi kendime görev edinmiş bulunmaktayım. Leonardo benim rol modelim.. O benim kahramanım, yol göstericim.
Şimdilerde bir projeyle uğraşıyorum. Aslında bir tür simya ama bu öyle felsefe taşı gibi bir şeyle uğraşmak gibi bir şey değil. Altın artık değerini kaybetti. Tamam, elbette değerli; ama benim derdim o değil. Hedefim çok daha büyük benim…
Ben düşünce gücüyle şekillenen bir madde yapmak istiyorum. Bir nevi kök hücre gibi. İstediğin dokuyu o hücrelerden oluşturuyorsun ya, işte o tür bir madde yapmayı planlıyorum. Aslında sadece düşünmüyorum, tasarlayıp uyguluyorum. Çok az bir zamanım kaldı. Neredeyse bitti. Bir hafta sonra denemelere başlayabileceğim.
Maddenin şekilleneceği başlığa bağlı hazneyi yaptım. Tıpkı bir 3D yazıcı tepsisi gibi oldu. Tek farkı çok daha portatif oluşu ve bilgisayar yerine kafaya takılan bir aparata bağlanıyor oluşu. Bu aparata da kısaca “Başlık,” diyorum çünkü şık bir başlık şeklinde tasarladım.
Her şey mükemmel çalışıyor. Üstelik bu maddeyi çok ucuza mal edebileceğim. Şimdi sırada bir şeyler tasarlamak var. Tasarlayayım; da ne tasarlayayım? Nasıl bir şey olsun?
Suya benzeyen ama birbirine bağlanan yani dökülmeyen, içinde soluk alabileceğin, herhangi yabancı bir maddeyle birleştiğinde dağılabilen, yani dökülebilen bir madde…
Oldukça kullanışlı olurdu bence. Böyle bir şey tasarlayabilirdim.
İşte… Tastamam tasarladığım gibi oldu. Hem de tastamam…
Şimdi de bir bitki tasarlayayım, büyürken bulunduğu ortamın kokusu nasılsa öyle kokan yaprakları, alkolde eriyince parfüm olabilsin.
Evet! Bir canlı da yapabildim! İnanılmaz bir şey bu!
…
İşte tıpkı mürekkep gibi olan bir şey ürettim. Nasıl mürekkeple yazdığın bir şey başkalarının zihinlerinde gerçek oluyorsa, bu da zihninde yarattığın bir şeyken gerçek hayatta var oluyor.
Peki şimdi ne yapacağım?
Bunu insanlarla paylaşacak mıyım; yoksa kendime mi saklayacağım?