07.03.2018

Bir karar, önemli bir karar vereceğiniz zaman ne yaparsınız? Nasıl verirsiniz kararlarınızı?
Yanıtlarınızı duyamayacağım ama ben hiç karar vermek zorunda kalmamıştım. En büyük şeylerde bile… Hemen, anında tercihimi yapardım zira. Hiç zorda kalmamıştım. Hiç tökezlememiştim daha önce.
Oysa şimdi… Şimdi düşüncelerim birer mısır tanesi gibi, koçan tutamadığı için yere döküldüler ve toparlayıp koçana geri dizmem gerekecek onları.
Hangi konuda mı karar vermeye çalışıyorum? Boş verin onu. Bilmeniz gereken tek şey, bir seçeneğin çok zor, diğerininse çok çok kolay olduğu… Kolay olan mutsuzluğumu devam ettirecek ve hiçbir şey değişmeyecekken; zor olan bilinmezlerle dolu. Her şeyde olduğu gibi aslında.
Peki karar verirken nasıl bir yol izleyeceğim? Bakın işte bu konuda bir karar verebildim.
Hayır, yazı-turayla değil. Bir totemle de değil. Fala falan da baktırmayacağım. Zar atacağımı da nereden çıkardınız?
Hiçbir zaman artı ve eksileri karşılaştıran bir insan olmadım, yani öyle bir şey de yapmayacağım ama ona benzer bir şey yapacağımı söyleyebilirim. Onun kadar basit olmayacak sadece…
Olasılıkları hikâyeleştireceğim. Kendime iki ayrı masal anlatacağım.


Zamanın birinde bir keşiş varmış ve aslında bir büyücü olmasına, birçok şeyi değiştirecek gücü bulunmasına rağmen sadece bir kase ve bir çanla ağır ağır yürür, insanlardan yemek toplarmış. Yaşlanmış ve ölmüş. Tanrının huzuruna çıktığında tanrı onu cehennemin en derin çukurlarına yollamış. Oysa ibadet eder, kimseye kötü davranmazmış keşiş. Tanrıya dil döküp cehennemde verdiği yer için itiraz etmiş. Tanrı ise ona bir şans vermeyi kabul etmiş. Sadece kırk gün yaşayacak ve tanrıya kendisini gösterecekmiş. Keşiş, kırk gün içinde bir sürü soruna çözüm bulmuş. Kırk gün geçtiğinde, keşiş tanrının huzuruna süklüm püklüm çıkıp cehennemin daha derin bir yerini istemiş ondan. Çünkü hayatı boyunca yapmayı seçmediği şeyler için kendisini suçlu hissediyormuş.


Çok çok eski zamanlarda, ülkenin birinde bir çocuk yaşarmış. Çok zekiymiş ama ya şansı yokmuş; ya da istemeyi bilmeyip fırsatları değerlendiremiyormuş. Her zaman başarısız olmayı bir şekilde başarıyormuş. Mutluymuş çocuk aslında; ama bir anlamda da mutsuzmuş işte. Başarısız hissetmiyormuş ama talihsiz olduğunu düşünüyormuş.
Bir gün, hep sözü edilen o talih kuşu, gümüşten kanatları, som mavi kafası, pespembe gagası, siyah pençeleriyle çocuğun omzuna konuvermiş. Çocuk kuşu tanıyamamış; ama hayvanları pek sevdiğinden omzunu dahi kıpırdatmamış kuş kaçmasın diye. Kuş, çocuğun omzundan kalkıp havalandıktan sonra tekrar pike yaparak çocuğun kafasına sıçmış. Çocuk, bunun uğur getirdiğini bilmiyormuş ama kuşa kızmamış.
Günler geçmiş ve çocuğun şansı düzelmiş. Artık çok mutlu bir insanmış. En azından başlangıçta. Her işi iyi gitmeye başlamış. Hiçbir zorlukla karşılaşmıyormuş artık.
Yavaş yavaş zayıflamış çocuk. Gözlerindeki enerji sönmeye başlamış. Çok mutsuz bir insanmış artık.
Bir gün, yaşlı bir kadının talih kuşundan bahsettiğini duymuş ve şansının müsebbibini tanımış. Şanssızlığını almak, talihini kuşa geri vermek için onu aramaya karar vermiş. Talihli olduğu için de hemen bulmuş; mamafih kuş çocuğun kafasına tekrar sıçmış.
Ölene kadar çifte şansla yaşayan çocuk, uzun ve mutsuz bir hayat yaşamış.


İşte, artık karar verebilirim. Şimdi biraz daha kolaylaştı öyle değil mi?

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir