İnsan neden yoga ya da meditasyon yapar? Beden ve zihni birbirlerine uyumlu hale getirebilmek, dengelenmek için. Amaç budur; ama bazen bu amaç bir tür araca dönüştüğünde, her şeyde olduğu gibi, bir de bakmışsınız, işin cılkı çıkıvermiş.
İşte kardeşim de o hale gelmişti. İçindeki huzursuzluğu, ne yapsa da atamadığından; artık tek amacı bu araçlar içinde kendisini kaybetmeye dönüşmüştü ister istemez. Olmuyordu! İçindeki o rezil huzursuzluk duygusu, ne yapsa da gitmiyordu çünkü hiçbir şeye kendisini verecek kadar cesaret edemiyordu. Korkuyor, aracı amaçlaştırırsa korkusunun üzerine gitmek zorunda olmadığını içten içe bildiğinden öyle yapıyordu. Oysa tek yaptığı, hayatı anlamsızlaştırarak yükünü hafifletmek, diğer yandan da değersizleştirmekti.
Bir gün, iki kardeş üç günlüğüne deniz kıyısına tatil yapmaya gittiğimizde, sahilde bir şeyler satan, hayatın aşındırdığı, muhtemelen otuzlu yaşlarını sürmesine rağmen elli sekizinde gösteren bir kadına rastlamıştık. Kadın bir yandan iki çocuğunu tuzlu niyetine birer dilim börek ve tatlı niyetine de birer dilim kekle doyuruyor, diğer yandan da midye, mısır, simit gibi şeylerden azar azar koyduğu tablasını kurmuş insanların gelip bir şeyler almasını bekliyordu. Normalde dolaşması gerekiyordu; ama o anlığına çocuklarını doyurmaktaydı. Tabla ağır olmalıydı ama kadın üşenmiyor, aldırmıyordu bile. En azından öyle görünüyordu.
Bu kadın yoga yapmıyordu, meditasyonun adını bile duymamıştı belki; ama kardeşimden çok daha dengeliydi. Kabullenmişti çünkü. Tablanın ağırlığını, sahilde insanların mutlu üşengeçliğini, parasızlığını, yaşlı görünüşünü, çocuklarını doyurma gerekliliğini… Ve tüm bunları kabullenmesi gerektiğini kendisine dikte etmemiş, ona doğal gelen bu olduğu için kabullenmişti. Bu, vücudunun her zerresinden belliydi.