Sözüne ruhunu koyan insanlara güven evladım, masaya yumruğunu koyanlara değil.
Onlar gürültü kopunca sindikleri gibi başkalarının da öyle yaptığını zannederler. Zavallılardır işte, daha fazla söylenecek bir söz yok.
Sözüne ruhunu koyan birisini nereden mi anlayacaksın? Bu da soru mu güzel çocuğum, kendin öyle yaparsan bunu sormana gerek kalmaz ki zaten.
Benim gibi kıyıdan kıyıdan seyretme hayatı, aman diyeyim! Birisi geçerken kazayla bir çarpar, o çarptığını bile fark etmez; ama sen öyle bir düşersin ki denizin tam ortasına… bir daha kalkamazsın. Benim gibi böyle en tuzlusundan suyu kepçe kepçe yuta yuta nefes alırsın her defasında. Belki de ölene kadar…
İşte böyle…
Günbegün çürürsün bu tuzlu suyla da; öldüğünde çürümene gerek bile kalmaz, olduğun gibi kalırsın böyle, mumya gibi…
Sonra gürültü koparan birini görürsün, sana kolay gelir onunla yaşamak. Her şeyi boş verir, kulaklarına basarsın gürültüsünü, böbreklerinde tuz, kulaklarında o bet ses, geberip gidersin. Yüreğin zaten kurumuştur. Vücudun mumyalanmışken yüreğin uçmuştur…