Yürüyordum. Bir adam yanıma yaklaştı. Öylesine başını eğerek selamladı beni. Elinde nasıl olmuşsa kalmış birkaç ekmek kırıntısını silker gibi. O kırıntılarını yiyemeyeceğini, dişinin kovuğuna bile gitmeyeceklerini kabul ederek ve yapacak başka bir şey bulamayarak… İşte beni de ona benzer bir dürtüyle selamlamıştı. Belki de beni bile selamlamamış, sadece düşüncelerinden birini onaylamıştı, ne bileyim. Ama ben yalnızlığıma son verebilir ümidiyle avlanmaya bile razı bir sazan gibi onunla konuşmuştum: “Bir kuaförsün ve devamlı ayaktasın. Pantolonun altında kocaman, tombul varisleri hissedebiliyorum. Ayaklarının sızısını… Ve dilinin konuşmaktan kuruyup kaşınışını… Ellerin iş görmekten memnun ama ayakların hiç değil. Başkası için çalışıyor olmasan ve kurallar olmasa …