Aptal insanlara zinhar tahammülüm yoktur. Etrafımda onların olmasını istemiyorum. Düşünmek için bir tek sinir hücresinin bir tek telini başka bir sinir hücresinin bir teline bağlamaya üşenen insanla benim ne işim olabilir ki, söyleyin bana.
Bir insanın ırkı, dili, bilmem neyi ne olursa olsun; ama aptal olmasın…
Zekası geri olan insan dahi elindeki düşünebilme kabiliyetini kullanıyorken… Hem zeka nedir? Geri olsa kaç yazar?
Bazen birisine uymak için kafamı çalıştırmayıp onu onayladığımda kendime, inançlarıma hakaret ediyormuşum gibi gelir. İşte o zaman etrafımdaki insanları çok iyi seçmem gerektiğini düşünürüm ama bunun için hiçbir şey yapmam.
Bu da benim aptallığım. Gerçi ne yapabilirim ki? Aptal insanlar her yerde. Bir de bakmışsınız yanınızda bitmiş…
Şu dünyada cezalandırılması gereken tek şey var: Aklı kullanmamak.
İşte oldu. Artık aptallığın cezalandırıldığı bir yerdeyim. Herkes kendisince düşünüyor burada. Kimse otomatik davranmıyor, kimse genellemelere başvurmuyor. Evrimleşiyor insan denen yaratık. Hem de tam bu bölgede…
Artık, mesela:
“Aşk aptallıktır,” denip; aşk uğruna akla gelmeyen bir sürü saçmalık yapılmıyor. Dolayısıyla aşk bile boşa harcanmıyor. O bile verimli kullanılıyor.
Haybeye mutluluk aranmıyor burada. Mutluluk yaratılıyor.
Peki ben neden huzursuzum?
Galiba genlerime serkeşlik işlenmiş…
Ama merak etmeyin, ben o genleri de yeneceğim!
aptallık ve iyi niyet, karışır ya da karıştırılır çoğu zaman.
Bu konuda şikayet edenin şikayetinin sebebini açıkladığını düşünüyorum. Aklı kullanmamak…
İyi niyet de en fazla görmezden gelmek olsa gerek; ama kısa vadede işe yarar bu bence.