Onu yakından tanısam muhtemelen pişman olurdum. Böylesi en iyisiydi. Böylesi her zaman en iyisiydi. İnsanları çok yakından tanımak her zaman, her zaman ama her zaman hayal kırıklığıydı. Onun için yanında özellikle susuyordum. En çok onu tanımayı istiyordum çünkü. Herkesten çok onu…
O ki, o sessizliği, sakinliği ve kendinden eminliğiyle beni kendisine çekiyordu.
“Ne biliyor!” diyordum. “Bu denli sakin olmasına sebep olacak ne biliyor? Nasıl oluyor da bu kadar sakin olabiliyor? O bıyıklı üst dudağından o saf gülümseme nasıl oluyor da doğabiliyor? Bir adamın dudaklarından bir çocuğun, bilge ve uslu bir çocuğun gülümsemesi nasıl oluyor da peyda olabiliyor?”
İşte bunları merak etmemem gerektiğini bir türlü öğrenememiştim. Öğrenemeyecektim de. Ben bunları merak ederken; o normal bir adam olmaya devam ediyordu.
Onun da önyargıları, aptal vesveseleri, hatta kör cahillikleri bulunuyordu. Bir hareketi, bir tek tuhaf hareketi anlamamı sağlamıştı. Aslında tabii ki biliyordum da bunu görmemi, farkına varmamı kolaylaştırmıştı.
Bu tür şeylerini sevebileceğim biri var mıydı acaba? Kusurları severdim ben oysa. Aşk, kusurları seven birisine göre değildi. Kusursuzluktan sonra kusur, onu ne kadar seversen sev kötü, yavan görünürdü. Aşık olmak onu kusursuz görmeye alıştırıyordu insanı çünkü.
Aşık olduğum şeyi yakından tanımak istemiyordum; biliyordum. Onun da kusurlu olacağını biliyor, kusursuzluk yanılgısını özlüyordum.
Aşk, kusurlu dünyaya verilen sonuçsuz bir molaydı. Aptalca bir tür tatildi.
Oysa ben… sadece tatilde sevmek istemiyordum birisini. … Olmadığı gibi gördüğüm birisiyle işim olmazdı.
Yorgun birçok insan gibi de yapmak istemiyordum. Aşklardan sonra yorulup; yıpranmış ruhumu benimle hiçbir ilgisi olmayan birisiyle geçiştirmek, sırf karnım doysun diye ondan yemek istemiyordum.
Yalancı kusursuzluktan gerçeğe, kusura düşmek insanı yoruyordu çünkü, biliyordum. Onun için aşktan kaçıyordum.
Doping istemiyordum. Sağlıklı beslenip emek harcamak istiyordum.
Yine de ne doping alıyor ne de sağlıklı besleniyordum.