Gün doğumlarını seven insanlarla doludur dünya. Her başlayan günün yepyeni bir gün olduğunu idrak etmelerini bekleseniz de öyle değildir. Muhtemelen sadece görünüşü güzel olduğundan sevilmektedir gün doğumları.
İnsanların algıları kemikleşmiştir ve o kemiklerin sertliği gereklidir onlar için. Oysa her geçen günün yeni bir ihtimaller silsilesi olduğu bilgisi, kemiklerini yumuşatacakları anlamına gelmemektedir. Bu kadar tutucu olmalarına gerek yoktur. Her gün kaba davrandıkları, günaydını dahi çok gördükleri iş arkadaşlarına “günaydın” deme ihtimalleri vardır ve her zamanki gibi o ihtimali değerlendirmemeyi tercih edeceklerdir. Sanki zamansız, tekdüze giden bir ömürdür yaşadıkları. Evet, zamanın sonsuzlukta bir önemi yoktur; ama insanlar madem kendilerine bir sürü zaman dilimi belirlemiştir, o zaman neden ihtimalleri de bu zaman dilimlerine bölmesindir?
Bir günün yeniliğini ve barındırdığı ihtimali kabul etmek dahi imkansızken; nasıl anların barındırdıkları ihtimallerden haberdar olabilsinler? Zavallıcıklar…
Hatta biliyor musunuz, aşk bile telef olmuş, rahatça yaşanmayıp gereksiz bir acı kütlesine gömülerek varlığını sürdürememiştir bu yüzden.
Tıpkı bir denizin dalgalarının her defasında taşıdığı ve geri aldığı şeyler gibi. Taşlar, dallar, çöpler, değerli şeyler…
Ömür de öyledir, size zaman verir, değerli şeylerle, ihtimalleri değerlendirmekle kullanırsınız ya da kullanmazsınız. Sonra verdiği gibi geri alıverir…
Çocukluğumda anlamıştım bunu ve her ihtimali olamasa da epey fazla ihtimali değerlendirmeye çalışmış, mutlu olduğum yada huzurlu olduğum ihtimalleri tekrarlamakta bir beis görmemiştim. Yine de huzur ve mutluluğun tuzağına düşmemiş, yeni ihtimalleri değerlendirmesini bilmiş, mutsuz olma riskini değerlendirerek daha da mutlu olabilmiştim.
İşte ölüyordum. Birkaç güne biterdi yaşamım herhalde. Birkaç gün sonra gömülür, toprağa karışma işlemim başlardı ve ben evrenin sonsuz ihtimalleri dahilinde dağılır, dağılırdım.
Öleceğini bilen herkes gibi, ben de geçmişimi, hayatımı sorgulamaya kalktım…
Pek az pişmanlığım vardı. İlginçtir, bunların arasından bana en çok rahatsızlık veren, daha önce hiç üzerinde durmadığım bir şeydi.
Bir kartalın ağzından ölmek üzere olan yavru bir güvercini almıştım gençken.
Kartal, beni lanetleyen bir çığlık koyuverip uçup gitmişti oradan. Oysa rahatlıkla saldırabilirdi bana. Şimdi düşünüyordum da büyük ihtimalle çok aç olduğu için saldırmamıştı. Ben kim olmuştum da böyle bir şey yapabilmiştim?
Kendimi affetmeyerek ölecektim.