05.12.2020

Arkamda olduğunu sezmiştim. Gülümsedim. Nasıl olsa arkamdan gülümsediğimi göremezdi. Enseme vurup tatlı tatlı:
“Gülmee,” dediğinde… aslında utanacağımı sansam da; yalnızca mutlu olmuştum. Nasıl anladığını bile merak etmemiştim. O, oydu. Anlardı. Arkamı dönmeden öptüm. Nasıl olsa ruhu etrafımı çepeçevre sarmıştı. Bir yerine denk gelirdi bir şekilde.

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir