İnsanlara içten bir şekilde güzel bir tek söz söyledim mi hatırlamıyorum. Oysa bazen… O kadar çok söylemek istiyorum ki… ama sözler gelip gelip boğazımda düğümleniyor ve büyüyor… Büyüyor… O kadar çok büyüyor ki, boğazım daralıyor, bir yerden fışkırmaya çalışırken ülserleşip kabuk bağlıyor. Sonra da irinleşip kötü sözler halinde patlayıveriyor.
Neden böyle oluyor?
Herkes birbirine güzel sözler söyleyebilirken; ben neden bu en doğal şeyi yapamıyorum?
Şimdi aklınızdan hemen çocukluğuma inmek geldi değil mi? İnin bakalım…
Çocukluğumda insanlar bana oldukça ikna olduğum güzel sözler söylerdi. Dengeli olarak… Yeri geldikçe eleştirirlerdi de. Ya da kötü sözler…
Yani, diğerlerinden farklı bir çocukluk yaşadığımı hiç sanmıyorum. Peki neden, neden böyleyim ben? Neden insanlara iyi, onları ve beni mutlu edebilecek sözler söyleyemiyorum? Bir şey oluyor ve ben her daim, her daim sözü olumsuzundan alıyorum. Oysa bana çocukluğumda bu denli bir konuşma tarzıyla laf eden kimse olmadı hayatımda.
Oysa onlardan, büyük ihtimalle korkudan, bazen de; sevilme, onaylanma isteğinden ileri gelse de; hep iyi şeyler duyuyorum. Hatta, bazen içten bile oluyor. Çok nadiren…
Acaba beynim yanlış mı çalışıyor?
Evet evet… Bir doktora gidemem bunun için… Ama belki bir sinirbilimci? Bir taramaya tabi tuttursam beynimi?
Param bol nasılsa. Yurt dışına çıkabilirim ve bu işi en iyisine yaptırabilirim.
Yok… Beynimde hiçbir şey yokmuş…
Psikolojik bir şey olsa gerek… Belki de korkak olduğumdan…
Belki de… İnsan sevgimde bir eksiklik olduğundandır.
Öyle olsa neden o kadar çaba harcayayım ki?
Yolda bir bağırışın desteklediği bir el işaretiyle durduruluyorum…
Bir kadın… Bana küfrediyor…
Sebepsiz bir şekilde hem de… Şu falcı kadınlardan…
Ağza almadık küfürler ediyor.
Yepyeni çeşitlemeler öğrenebilirsiniz bu küfürlerden. Oldukça ilham verici.
İnanın, zevkle dinliyorum!
…
Kadın bir an duraksıyor…
Ve ben, biriktirdiğim tüm güzel sözleri, saatlerce, ona teker teker söylüyorum.