Asla tam anlamıyla ulaşamayacağım bir insandı ama varlığı gerekliydi işte. Bir yerde var olması önemliydi bir şekilde. Her gün diyalog kursak bile ulaşabileceğim bir insan olmasa da hatta böyle bir şeyin olmasını bile istemesem, yani tercih etmesem de varlığın her zerresinden hoşnut olmak bile yetiyordu.
aslında ulaşmak sözcüğü bir isteği anlatıyordu. Ben öyle acil bir şey istemiyordum ona ilişkin; ama öyle bir şeyin olması uygun olmadığından ulaşamamayı söz konusu ediyordum. Yani kişiliğinde ya da ona olan muhabbetimde bir sorun olmadığı gibi, yüksek bir sempati olsa da bir aciliyet ya da kavuşma isteği bulunmuyordu içimde.
Sözün kısası, ona çok büyük bir sempati besleyip sempatimin gerektirdiği gibi davranmam hâlinde olacakları hayal ediyorsam bile, bu hayalimin gerçekleşmeyeceğini bilmek beni üzmüyordu.
Bazen her şey bu kadar olurdu işte.
Birisini görürdünüz, onu severdiniz; ama işte hepsi bu kadar olurdu sizin için. İhtimaller uygun olmazdı ve zorlamak anlamsız kalırdı. İçinde azıcık hüzün, çokça kabullenme, yeteri miktarda da güzellikleri gerçekleşmemeleriyle en küçük bir şekilde azalmayan hayaller barındıran bir gülümseme ve muhabbetle düşünürdünüz onu. Sonra da zaten tükenir ve bir anının izini bile taşımadan selamladığınız, ya da hatırasıyla şöyle bir gülümsediğiniz birisi olup çıkardı.
İnsanın hayatında böyle gerçekleşmemiş ihtimallerin bulunması gerekliydi; çünkü o zaman zamanın ne kadar iyi bir hafifletici, hatta silici bir şey olduğunu çok fazla zarar görmeden hatırlayabilirdi.