Kitabın sayfalarına nazaran kalın ve parlak arka kapağını bıraktığımda içim bilmem kaçıncı defa burulmuştu. Onu özleyecektim. Sanki bu kez daha fazla, daha derinden özleyecektim. Onun yerinde olabilirdim. Öyle birisi olarak yaşayabilirdim. Onun gibi olmamam için geçerli hiçbir sebebim yoktu. Cinsiyetlerimiz aynıydı. O da ayrıcalıksız olan cinsiyete mensuptu benim gibi. Cüsselerimiz, boylarımız, inançlarımız, konuşma tarzlarımız… aynıydı. Aramızda çok az fark vardı. Adlarımız, yaşadığımız toplum, etrafımızdakiler… Bir dakika, etrafımızdakilerin bir kısmı benzer türde insanlardan müteşekkil sayılabilirdi. Onun hayatında önemli olan birkaç kişi benimkilerden fersah fersah farklı olsa da. Ne var ki. Yine de bu durum mızmızlanmam için yeterli bir bahane değildi. Dünyasına …
Etiket: özlem
11.05.2019
Kitabın sayfalarını çevirdi. Bomboştu kitap. Oysa o, kitabın boş olmadığını biliyordu. Sadece kendisi okuyamıyordu. Sayfaları çevirmeye devam etti. Okuyamayacağını bile bile… Bazen amaç sadece çevirmekti. Sadece beyhude bir özlemle, hiçbir işe yaramayacak olan bir şey yapmak…
08.09.2018
Yetimhanede büyümüş bir insanın sevgiye hasret oluşundan söz ederler hep. Kimin değil ki? Kim değil ki? Ben yetimhanede büyümüş değilim ama insanların sevgiye hasret oluşundan ve buna bizzat kendileri neden oluşundan son derece mustaribim. Saçma sapan kuruntular, arkalarına gizlendikleri; salt bahaneden oluşan kurallar, ki kurallara karşı çıkmaktan asla söz etmiyorum şu anda, sadece kuralları bahane olarak kullanmaktan söz ediyorum… Ve daha bir sürü şey, bir sürü şey… En büyük edebiyatçılar bile bunu yapmışlar. Hem de sanatlarına malzeme yapmışlar sevgiye olan özlemlerini. Yani önce bu sonucu hazırlayıp; sonra da bundan yararlanmışlar. Kötü mü olmuş? Yoo, sadece özlemimiz, sanatçı noterler tarafından tasdiklenmiş …
04.06.2018
Yıllardır onu görmemiştim. Ne kadar özlediğim hakkında hiçbir fikrim yoktu. Nefes alışını duyduğumda, bu kadar karakteristik bir şekilde havayı içine çektiğini fark edebildiğime bile şaşmıştım. Aslında uzakta olduğumda da başka kimsenin olamayacağı kadar çok defa aklıma geldiği doğruydu ama bunun üzerinde pek durmamıştım. O, arkadaş ortamımda sadece bir ayrıntıydı ve ben de küçük şeyleri daha çok özlediğimi falan düşündüm. Yani onu düşünmemin genel özlemimin bir tezahürü olduğunu varsaymıştım. Genel olarak İnsanları görmediğimde özlediğimi fark edememe gibi bir huyum vardı. O da… O da şaşırmıştı bir şeye. Galiba aynı şeye.. İkimiz de birbirimizi gördüğümüze nasıl bu kadar sevinebildiğimize şaşmıştık. Madem bu …